Anne ve babalar çocukları için hangi özverilerde bulunurlar?
Anne ve baba olmak dünyanın en zor rolleridir. Her iki kavram da fedakarlık, cefakarlık ve özverili olmayı içlerinde barındırır. Bu şekilde olmazsa tam olarak anne babalık yapılamaz. Bu rollerin tabiatları böyle olmayı gerekli kılar. Çünkü bu kavramlar sahibine insan yetiştirme görevini yüklemiştir. Bu da kesinlikle hafife alınacak bir iş değildir.
Onlar çocukları yeri yeri gelir uykusuz kalırlar, yeri gelir yemez yedirir giymez giydirirler. Gece hastalanan çocuğunun başında beklerler gerektiğinde gecenin bir yarısı hiç dert yapmadan onu hastaneye götürürler. Hastanede başında sabahlar iyileşmesi için gün sayarlar. Bu fedakarlığı bir başkası yapmaz, yapmak zorunda da değildir. Fakat konu anne ve babalık olunca sorgulanmaz bile.
Kendileri ihtiyaçlarını ertelerler çocuklarının ihtiyaçlarını karşılayabilmek için. Çocuğun paltosu, ayakkabısı, okul araç ve gereçleri, elbisesi ön plandadır. Önce onu düşünür onun açıkları giderilir. Çünkü anne ve babalar bilir ki çocuk rahat değilse kendileri de huzursuzdurlar. Bu nedenle önce “çocuğum” demekten asla geri durmazlar.
Bazen yemeklerde bile çocuklarını düşünürler. Onun istediği yapılır. Sevdiği meyve ya da sebze alınır. Anne baba yememeyi tercih eder çocuklarının karnı doysun isterler. Onların zihninde “yeter ki yesin, iştahı olsun” düşüncesi yatmaktadır. Bu söylediğimizi onlardan başka kim yapabilir? Kimse!